Mijn hooggevoeligheid

Het onderwerp is er, maar dan….
Yep. Vannacht werd het me duidelijk. Mijn nieuw blog gaat over mijn eigen hooggevoeligheid. Het feit dat zo’n idee dus ’s nachts bij mij opkomt zegt al genoeg. Ook een van mijn kenmerken als hooggevoelige. Want ’s nachts gaan mijn ideeën of de dingen die ik nog aan het verwerken ben gewoon door. En als ik wakker word is het heel lastig om weer in slaap te komen. Deze keer maar weer eens pen en papier gepakt om mijn ideeën en wat mij bezighoudt op papier te zetten. Dat helpt mij namelijk. Door het op papier te zetten is het uit mijn hoofd. En dan is het blijkbaar goed en kan ik nog een uurtje slapen. Doe ik het niet, dan blijven mijn gedachten maar rondmalen.
Maar goed, het idee was er dus. En dan slaan vanmorgen de twijfels over het onderwerp weer toe. Want wie zit er nou op een persoonlijk verhaal van mij te wachten? Wat moeten de mensen, die het lezen, wel niet van mij denken? Ben ik trouwens wel hooggevoelig genoeg? Ben ik wel een goed voorbeeld wat betreft hooggevoelig zijn?
Ja hoor, de onzekerheid slaat toe. En jaren geleden zou ik dit blog dan maar niet geschreven hebben. Mijn idee maar weggestopt hebben en een onderwerp gepakt hebben waar ouders in de opvoeding van hooggevoelige kinderen tegenaan lopen. Maar nu doe ik het wel! En dat geeft mij een goed gevoel, want dat betekent dat ik weer goed in mijn kracht sta. En dat was 10 jaar geleden echt niet zo. En eerlijk gezegd heb ik nu ook nog wel eens mijn dip momentjes hoor. Maar niet meer zo lang, anders dan toen en ik ben me bewuster van wat het met me doet en hoe ik er zelf iets aan kan veranderen.

Mijn kindertijd en jeugd
Een aantal specifieke herinneringen heb ik wel aan mijn kindertijd. En dan zie ik die beelden nog zo voor me. Kan ik de sfeer er omheen ervaren en het gevoel terughalen wat ik op dat moment had. Intensief beleef ik ze nog. Daar tegenover herinner ik me verder heel veel dingen uit mijn kindertijd ook echt gewoon niet meer. Net alsof ik het vergeten ben.
Wat me wel bij staat is het gevoel hebben van er niet bij te horen. Hoe graag ik bij de (in mijn ogen) populaire meisjes wilde horen. En maar niet begrijpen waarom ik er niet bij hoorde en hoe afgewezen ik me voelde. Het gevoel van anders te zijn, maar er niet de vinger op kunnen leggen. Gelukkig wel vriendschappen met andere meisjes kunnen sluiten, maar deze weer aan de kant duwen op het moment dat er een sprankje hoop was op het moment dat één van de populaire meisjes mij aandacht gaf. Er zijn geen hechte vriendschappen overgebleven uit mijn basisschooltijd.
In het VO wilde ik er zo graag bij horen. Ik ging dingen doen waarvan ik dacht dat ik er daardoor wel bij zou horen. Roken is hier een voorbeeld van. Of stiekeme afspraakjes met jongens. Laat op pad zijn en wat stoerder over willen komen. Mijn gepermanente haren, donker omrande ogen en metershoge kuif staan op veel foto’s.
Gaande weg de jaren trok ik me wat meer terug. Was ik meer op de achtergrond. Paste me aan, onderdrukte mijn eigen ideeën en kwam tot de ontdekking dat ik graag wilde werken met kinderen.

In mijn werk
Daarom heb ik de stap gezet en werd leerkracht. In het onderwijs heb ik heel graag gewerkt. Had het gevoel dat ik iets voor de kinderen en hun ouders kon betekenen. Ik vond het heerlijk om voor de klas te staan en was daar in mijn element. De gesprekken met kinderen vond ik erg waardevol. Ik wist meestal de juiste snaar wel te raken bij het kind.
Uitgegroeid tot intern begeleider en ambulant begeleider. Helaas kwam ik daardoor meer van het kind af te staan, bedenk ik me nu achteraf. Wel veel bezig met analyseren en op zoek naar oplossingen. Maar ook handelingsplannen, dossiervorming en beleid maken. En op een gegeven moment ging dat niet meer……. Ik kon het niet meer. Ik liep vast in mijn werk. Miste van alles, maar kon niet precies aangeven wat. Werd onzeker over mezelf, mijn eigen kunnen en was afhankelijk van anderen die zeiden dat ik mijn werk goed deed. Maar dat idee had ik zelf niet! Het moest nog beter, perfecter. Ook al had ik de energie er niet meer voor. Ik wilde doorgaan, maar stond eigenlijk stil. Wat ik normaal gesproken aan werk kon verzetten in 10 minuten, was toen in een half uur nog niet klaar. Nee, zo ging het niet meer. En eigenlijk wist ik dit al langer, maar vond ik het moeilijk om de knoop door te hakken. Twijfelen, gaan werken op een andere school en opnieuw twijfelen. Om een lang verhaal kort te maken, uiteindelijk in goed overleg gestopt in het onderwijs.
En toen na een klein jaar voor mezelf begonnen. Wat ik nu doe zal voor jou wel bekend zijn.

Regels en afspraken nakomen
Ja, ja. Daar ben ik wel heel precies in. Wat is afgesproken is afgesproken en daar houd ik me aan. Sterker nog, ik verwacht dat anderen zich er dan ook aan houden. Maar niet iedereen heeft zo’n zelfde rechtvaardigheidsgevoel. Moeilijk voor mij om dingen los te laten. Ik leek / lijk af en toe wel een echte control freak. En aan de andere kant weet ik echt niet altijd de reden waarom een ander zich niet aan de afspraak heeft gehouden of kon houden. Gelukkig mag ik nog steeds leren om het van een andere kant te bekijken.

Wat bleef er over?
Jarenlang mezelf wegstoppen. Jarenlang mijn eigen emoties wegstoppen. O, zeker waren er momenten waarop ik verdrietig, boos, blij en bang was. Maar ik zette ondertussen vaak mijn masker op. Aan de buitenkant leek ik dezelfde, vooral blije persoon, maar van binnen zat mijn pijn. Ongewild kinderloos….. het doet zelfs nu nog pijn om deze woorden hier neer te zetten. En nu zul je mijn tranen wel kunnen zien. Maar vroeger liet ik ze bijna nooit aan anderen zien. Ik heb endometriose, wat ik overigens pas ontdekte toen ik begin dertig was. En achteraf kan ik het allemaal wel terug herleiden naar mijn pubertijd, het ongesteld zijn en de pijn die ik toen had.
Je wilt niet weten (of misschien weet je het wel) hoe het voelt om geen kinderen te kunnen krijgen en dan te weten dat het aan je eigen lichaam ligt. Ook dat heeft het vertrouwen in mezelf afgebroken. Maar uiterlijk bleef ik rechtop staan. Beetje voor beetje, stukje voor stukje, stap voor stap. En soms weer een stapje terug uit. Maar ik ben er weer. Vertrouw op mezelf, maak me niet meer zo heel druk over de verwachtingen van anderen (die ik denk dat ze hebben) en geniet van het werk wat ik mag doen en het leven wat ik heb. En ja hoor, dromen doe ik ook nog.

Weet ik al lang dat ik hooggevoelig ben?
Uh, nee dus. Sinds een jaar of 7. Toen ik met mijn loopbaanadviestraject bezig was. Die coach was de eerste die tegen mij zei dat ze dacht dat ik hooggevoelig was. Ik had er eerder wel van gehoord. Als intern begeleider toen ook enkele artikelen over gelezen en dat was het dan ook. Dus ben ik me er meer in gaan verdiepen en heb de vragenlijst van E. Aron ingevuld. Hmmm, volgens het aantal ja wat ik had ingevuld zou ik hoogsensitief zijn. En dan denk ik, dat ik de lijst vast verkeerd geïnterpreteerd heb…….
Tijdens mijn opleiding tot hooggevoeligheidsdeskundige bij Hooggevoelig Heel Gewoon wist ik het na een half uur zeker. Zoveel dingen die ik ook bij mezelf herkende. Gebeurtenissen die op zijn plek vielen. Zucht, wat fijn die erkenning. En vanaf dat moment op zoek naar mijn eigen handleiding. Wat is helpend voor mij? Waar zit mijn kracht? Welke passie heb ik? Nog steeds ben ik volop bezig met mijn ontdekkingsreis. Soms ontdek ik weer iets nieuws en ook wat voor mij nodig is. En nog steeds mag ik leren hoe dat te doen. Ik stap geregeld uit mijn comfortzone. Zo vergeet ik de eerste keer dat ik spreker was op een congres van Medilex Onderwijs nooit meer. Ik was ’s middags pas aan de beurt en de hele ochtend had ik een knoop in mijn maag. Tijdens de lunch voelde ik me ziek, zwak en misselijk. Amper iets gegeten, terwijl er zoveel lekkere dingen stonden. Net voor het moment dat ik aan de beurt was op de wc gaan zitten. Twijfelen, voel me echt niet lekker, ik ben ziek.
Maar wel doorgezet en voor 100 aandachtige deelnemers gaan staan. En echt waar, ik begon en het zakte. Ik voelde me in mijn element. Ik heb over hooggevoelige kinderen in de klas mogen praten en mijn ervaringen hierover kunnen delen. En als ik daar nu weer op terug kijk is daar mijn zelfvertrouwen ontzettend gegroeid. Nog telkens vind ik het een beetje spannend om spreker te zijn op bijvoorbeeld een congres. Maar de succesvolle ervaring van toen heb ik in mijn rugzak. En ik weet dat ik het kan!